به گزارش خبرگزاری مهر، شبیه سازی‌هایی که به تازگی با استفاده از کنترل تعاملات هزاران ذره غبار کیهانی توسط ابررایانه‌ها صورت گرفته است می‌تواند آنچه چشمان اخترشناسان و کاوشگران بیگانه و در جستجوی سیاره‌های ناشناخته، از سامانه خورشیدی ما می‌بینند را مصور کنند. این شبیه سازی‌ها همچنین می‌توانند تغییرات این منظره کیهانی را با بلوغ و تکامل سامانه خورشیدی آشکار سازند.
به گفته "مارک کوچنر" از پایگاه فضایی گودارد ناسا، شاید سیاره‌ها بسیار کم نورتر از آن باشند که بتوان آنها را ردیابی کرد، اما بیگانگانی که در حال مطالعه بر روی سامانه خورشیدی هستند به راحتی می‌توانند از حضور نپتون آگاه شوند زیرا نیروی گرانش آن حفره‌ای کوچک را در میان غبارهای کیهانی سامانه خورشیدی ایجاد کرده است. دانشمندان امیدوارند این مدل‌های رایانه‌ای بتوانند در یافتن سیاره‌هایی هم اندازه نپتون در اطراف ستاره‌های ناشناخته موثر واقع شود.
غبارهای کیهانی از کمربند کویپر سرچشمه می‌گیرند، قلمرو سردی فراتر از سیاره نپتون که در آن میلیون‌ها جرم یخی از جمله پلوتون در مدار خورشید در حرکتند. دانشمندان باور دارند این منطقه نسخه‌ای قدیمی‌تر و باریک‌تر از صفحه ذرات کیهانی است که در اطراف ستاره‌هایی مانند ستاره وگا دیده می‌شود.
به گفته اخترشناسان این شبیه سازی‌های رایانه‌ای در عین حال می‌توانند ظاهر سامانه خورشیدی را در زمانی که سنی کمتر داشته است، به تصویر بکشد، در واقع با کمک آنها می‌توان به گذشته بازگشت تا تغییرات ایجاد شده در چشم انداز دوردست سامانه خورشیدی طی گذشت زمان را مشاهده کرد.
دورنمای سامانه خورشیدی در چهار دوره زمانی مختلف
اجرام کمربند کویپر گاهی با یکدیگر برخورد می‌کنند که این برخوردهای شدید ذرات یخی فراوانی را به وجود می‌آورند. اما دنبال کردن مسیر حرکت این ذرات در سامانه خورشیدی کاری دشوار است زیرا این ذرات از جانب میدان مغناطیسی خورشید و دیگر سیاره‌ها تحت تاثیر نیروهای متعددی قرار دارند.
ذرات به واسطه بادهای خورشیدی و نور خورشید، متناسب با ابعادی که دارند به سمت خورشید و یا در جهتی مخالف خورشید حرکت داده می شوند و یا با یکدیگر برخورد می‌کنند که این برخوردها می‌تواند منجر به نابودی ذرات شکننده شود.
به دلیل وجود انبوهی از این ذرات، ردیابی مسیر حرکت و تغییرات آنها غیر ممکن به نظر می‌آمد، اما محققان ناسا با کمک ابررایانه دیسکاور این سازمان مسیر 75 هزار ذره غبار در طیف ابعادی از 1.2 میلی‌متر گرفته تا هزاران بار کوچک‌تر را در هنگام تعامل آنها با سیاره‌ها، نور خورشید، بادهای خورشیدی و با یکدیگر مورد بررسی قرار دادند.
در حین شبیه سازی، ذرات در یکی از سه نوع مداری که می‌توان امروزه در کمربند کویپر مشاهده کرد قرار گرفتند و دانشمندان از اطلاعات به دست آمده تصاویری ترکیبی از نمایی فروسرخ و دوردست از سامانه خورشیدی خلق کردند. نپتون تحت تاثیر تاثیرات گرانشی ذرات کیهانی نزدیک مدار خود را به سمت مدارهای بالاتر سوق می‌داد و از این رو منطقه‌ای واضح و مشخص در کنار سیاره به وجود آمد.
همچنین دانشمندان برای مشاهده چهره جوان‌تر و متراکم تر کمربند کویپر، روند تولید ذرات کیهانی را تسریع کردند. آنها با استفاده از مدل‌های مجزا که توانایی اجرای برخوردهای سریع‌تری را در میان ذرات داشتند توانستند تصاویری از سنین مختلف کویپر را در 700 میلیون سالگی، 100 میلیون سالگی و 15 میلیون سالگی به دست آورند.
